ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးရဲ႕ လဘက္ရည္ဆိုင္
ေရခ်မ္းအဖိုး ဦးေအာင္ၾကိဳင္ (ခ) ဦးဟုတ္လႈိင္ဟာ အသည္းကင္ဆာနဲ႕မကြယ္လြန္မီ ၆လခန္႕အထိ န အကၡရာ 323 ကားေလးတစ္စီးနဲ႕ နံနက္တိုင္းေက်ာက္ေျမာင္းဘက္ကို သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအဖိုးၾကီး တခ်ဳိ႕နဲ႕ လဖက္ရည္ေသာက္တယ္။ ခ်ဲတြက္ၾကတယ္။ သတိပ႒ာန္တဝိုက္ ကားေစ်းအတက္အက် ဝယ္လို အားေရာင္းလိုအား လို္က္ၾကည့္ၾကတယ္။ အသက္ (၇၀) ေက်ာ္ျပီေပါ့။ ျမိတ္သားဆိုေတာ့ အေပါင္းအသင္း ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျမိတ္သားအဖိုးၾကီးေတြ။ အိမ္ထဲဝင္လာတာနဲ႕ ပုဆိုးကိုဘယ္လက္နဲ႕မျပီး “ လီေရး၊ နင့္ေမလူး” ဆိုတာမ်ဳိးစျပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့တာကိုး။ သူတို႕စကားေျပာၾကရင္ ေဘးကလိုက္နားေထာင္ရ တာအေမာ။ ျပီးေတာ့ ညီအစ္ကိုေတြ လိုက္ေျပာၾကည့္ၾက။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီးရယ္ ၾက။ အခ်ဳိ႕ကိုေကာင္းေကာင္း မွတ္မိပါေသးတယ္။ “ နဲ႕ေထာင္လိုင္းရမယ္ ”(ႏွစ္ေထာင္အလိုက္ေပးရမယ္) “ေဘာပြိဳင္း” (ေဘာပင္) ဆိုတာမ်ဳိး။ အဖိုးကမ်က္ႏွာခ်ဳိေပမယ့္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ခဲလွတယ္။ သူသ ေဘာသိပ္က်ရင္ ႏႈတ္ခမ္းကို ဝလံုးလိုေရွ့ထုတ္စူျပီး ျပံဳးျပံဳးျပံဳးျပံဳးလုပ္ေလ့ရွိတယ္။
အဖိုးမွာ အသည္းကင္ ဆာျဖစ္ေနျပီ သိပ္မေနရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့သတင္းကိုၾကားျပီး ေရခ်မ္းခြင့္ယူျပီး သေဘၤာကေနျပန္လာခ်ိန္ ထမင္းစားခ်ိန္စားပြဲမွာ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ေနရွာတဲ့ အဖိုး(အေဖၾကီး)ကိုျမင္ေတာ့ ေရခ်မ္း မ်က္ရည္လည္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖိုး(အေဖၾကီး) မသိေအာင္ေနာက္ေဖး ေဘစင္မွာ မ်က္ႏွာ သစ္ မ်က္ႏွာေရမသုတ္ဘဲ အဖုိးကို စကားေျပာရတယ္။ ၁၉၅၀ ဝန္းက်င္က သူေ႒းေလး ဦးဟုတ္လႈိင္၊ Austin ကားကို အဂၤလန္က အသစ္မွာစီးတဲ့ သေဘၤာလုပ္ငန္းရွင္ သူေ႒းေလး ဦးဟုတ္လႈိင္၊ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ ကိုေစာင့္ေနရရွာတယ္။ အဖိုးကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ အဖြားေဒၚစန္းရီက သဇင္ပန္းစိုက္ႏိုင္တုန္း။ အိမ္ေရွ့ခန္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေရခ်မ္းတို႕က သဇင္တုိင္ကို အလ်ားလိုက္တင္ေပး၊ အဖြားက ခ်င္းျပည္နယ္ ပလက္ဝကလာတဲ့ သဇင္ဥ ေတြကို သစ္သားတံုးကေလးနဲ႕ ထုျပီးစိုက္၊ ၆ေပေလာက္ျမင့္တဲ့ သဇင္တစ္တိုင္ကို ဥ ၁ ပိႆာနီးပါးဝင္ တယ္။ သစ္သားတံုးကေလးနဲ႕ မထုခင္ ဥကိုျငိမ္သြားေအာင္ အုန္းလက္တံနဲ႕ ဖိထိုးထည့္ဖို႕ အဖြားဘယ္ လက္မွာ အ၀တ္ပတ္ကေလးစီးထားရတယ္။ လက္မနာေအာင္ ခပ္ထူထူေလးေပါ့။ သဇင္ေတြေဝေနခ်ိန္ဆို ငွက္ေပ်ာရြက္ခင္းထားတဲ့ ဗန္းကေလးကိုင္ျပီး သဇင္ပန္းခူးတတ္တဲ့ အဖြားက အဖိုးဆံုးျပီး ၁ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ အဖိုးလိုပဲ အသည္းကင္ဆာနဲ႕ ဆံုးပါးရွာတယ္။ အဖိုးအဖြား မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ေရခ်မ္းတို႕ ဝမ္းကြဲညီ အစ္ကိုေတြလည္း တကဲြတျပားစီ ျဖစ္ၾကရတယ္။
အခုေတာ့ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဇနီးနဲ႕သမီးနဲ႕ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုဘဝကို ထူေထာင္ေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ကိုယ့္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ဘယ္ေနရာမ်ဳိးမွာ ဘယ္လုိဘဝမ်ဳိးနဲ႕ ျဖတ္သန္း ရမယ္ဆိုတာ ၾကိဳမသိႏိုင္ေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သိပ္ကိုေအးခ်မ္းတဲ့ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလး တစ္ျမိဳ႕မွာ ေခါင္းခ်ခ်င္တယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ေပါ့။ ကိုယ္ပိုင္ျခံကေလးနဲ႕ တစ္ထပ္အိမ္က ေလးနဲ႕ ျခံထဲမွာပန္းပင္ သီးပင္စားပင္ေတြစိုက္လို႕။ မ်က္စိေတြေကာင္းေနေသးရင္ ကြန္ပ်ဴတာေလးနဲ႕ အင္တာနက္ေလး ဘာေလးသံုးခ်င္ေသးတယ္။ အနီးအနားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္ျပီး တရားနာ သီလယူ ဥပုသ္ေစာင့္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မရွိမရွားေလးဆိုလည္းျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္နားမွာ လဖက္ရည္ေလး တစ္ဆိုင္ရွိရမယ္။ ကိုယ့္လိုအဖိုးၾကီးေတြစုျပီး အာထုၾကမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကိုယ္က အသက္(၇၀) ဆိုရင္ 2048 ခုႏွစ္ေလာက္ရွိေရာေပါ့။ အဖိုးၾကီးေတြဆံုရင္ ဘာအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ၾက မလဲ။ 1 TB/second ေလာက္ ျမန္တဲ့ အင္တာနက္က မဟုတ္တရုတ္ video clip ေတြအေၾကာင္း၊ တေလာကမွ ျမန္မာျပည္စေရာက္တဲ့ ကားပ်ံေတြအေၾကာင္း၊ လက္သည္းခြံေလာက္ပဲရွိတဲ့ HDTV အိပ္ ေဆာင္ ကင္မရာနဲ႕ ဆရာေတာ့္ ေမြးေန႕ပဲြကိုရိုက္ေပးဖို႕အေၾကာင္း၊ စင္ကာပူႏိုင္ငံ ပင္လယ္ေအာက္ထဲ ေရာက္ခါနီးတဲ့အေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေနာ။ အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္နဲ႕ အားရပါးရေျပာ ေနတုန္း စားပြဲေပၚက လက္ကိုင္ဖုန္းကေန သမီးဝမ္ဝမ့္က Hologram နဲ႕အေဖကို သိပ္အေအးမခံဖို႕ လွမ္း ေျပာခ်င္ေျပာေနဦးမွာ။ အဓိက ကေတာ့လူဆိုေတာ့ လူအခ်င္းခ်င္းလည္း ေတြ႕ဆံုေျပာခ်င္တဲ့အမ်ဳိးကိုး။ Face book တို႕ Friendster တို႕မွာ ေတြ႕ၾကဆံုၾကတာ သိပ္အရသာမရွိလွေပါင္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ Global Village ဆိုတဲ့ကိစၥက ဆက္သြယ္ေရးနဲ႕ သတင္းအခ်က္အလက္ နည္းပညာမွာသာ ေကာင္းတာမ်ဳိးလို႕ ေရခ်မ္းခံယူတယ္။ အဖိုးတန္လွတဲ့ Social Value ေတြကို ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ယူၾကရမလဲ ဆိုတာကို အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ အာရံုစိုက္ေနၾကေနခ်ိန္မွာပဲ အေရွ့ေတာင္အာရွတလႊားကေတာ့ Materialism (ရုပ္ဝတၳဳဝါဒ) ကို ကိုးကြယ္သူ ပိုပိုမ်ားမ်ားလာပါတယ္။ Free Thinker (လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚသူ) တနည္းအားျဖင့္ ဘာသာေရးရဲ႕ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကိုမခံဘဲ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္ဖို႕ ဘာသာမဲ့ဝါဒ ကို ေနာက္ဆံုးေပၚ ဖက္ရွင္တစ္ခုလို တပ္မက္လာၾကတယ္။ ကိုယ့္အတၱကိုယ္ ဗဟိုျပဳျခင္းအားျဖင့္ ေလာက နိယာမေတြကို ဆန္႕က်င္ၾကတယ္။ အဆိုးအေကာင္း အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြကို တရားလြန္အာရံုစိုက္လာ ၾကတယ္။ ကံကံ၏အက်ဳိး၊ အတိတ္ကံ၊ ပစၥဳပၸန္ကံေတြကို မယံုၾကည္ၾကေတာ့ဘူး။ ငါသည္ကမၻာၾကီးကို ေရာက္လာ၏။ သူမ်ားလုပ္ကိုင္ေနသလို ငါလိုက္လုပ္ႏိုင္ရမယ္။ သူမ်ားျဖစ္သလို ငါျဖစ္ရမယ္ဆိုျပီး သတၱဝါ တစ္ခုကံတစ္ခုဆိုတဲ့ ေလာကဓမၼတာကို ေက်ာခိုင္းလာၾကတယ္။
ႏိုင္ငံျခားအလုပ္သမားအျဖစ္ နိစၥဓူဝ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတဲ့ ေရခ်မ္းအေနနဲ႕ တတိယအရြယ္ အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ပိုပိုလာရတယ္။ တိုးတက္လွခ်ည္ရဲ႕ ေကာင္းမြန္လွခ်ည္ရဲ႕ ေတာ္လွတတ္လွခ်ည္ ရဲ႕လို႕ ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကတဲ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံသား Senior Citizen ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သားသမီးေတြ အလုပ္သြားခ်ိန္တိုင္း စားစရာေသာက္စရာနဲ႕ HDB တိုက္ေအာက္ဆင္းေနၾကရတာေတြ၊ ေဆးရံုေပၚမွာ လူနာလာၾကည့္မယ့္သူမရွိလို႕ မခ်ိမဆံ့ေဝဒနာခံစား ေအာ္ဟစ္ရင္းေသဆံုးသြားၾကရတာေတြကို ျမင္တိုင္း ေရခ်မ္းအေတြးစိတ္ကူးမွာ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးကို သြားႏိုင္ဖို႕အေရး ငါဘာ ေတြျပင္ဆင္ရေတာ့မယ္ ဘာေတြေျပာင္းလဲပစ္ရေတာ့မယ္ ဆိုတာပဲ ေတြးေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
ေရခ်မ္း
No comments:
Post a Comment